max vrijdags

Terwijl mijn verf droogt, schrijf ik onwennig mijn eerste blog.

Door omstandigheden waar ik nu niet meer kan over vertellen ben ik sinds een jaar voltijds kunstenaar. Het woord kunstenaar vervang ik wel liever door plasticien zoals één van mijn helden namelijk Marcel Broodthaers het ook liever hoorde. Stel dat we geen helden hadden, geen wroeters die een poging deden om te spitten in de grond van de maatschappij, dicht of ver van huis en stel dat wij als gevoelige kijkers voor al dat schoons geen poging zouden doen om daar aan verder te werken, dan zouden we verzanden in een onmetelijke leegte. Elk van ons als proberende artiest past in de stamboom van onze voorgangers en als iemand de opmerking maakt dat je kunst lijkt op het werk van een ander, dan zeg je maar dat je tot de familie-stamboom behoort van die kunstenaar en dat je de familie-waarden verder zet. Daarom beste lezer ben ik gelukkig wanneer ik hier al die pogingen zie van mensen die investeren in zich zelf en zich tonen als verzet- strijders tegen het lelijke gedrocht van pijn en onbegrip.

Max Vrijdags